Wkra romantycznie i leniwie obmywa brzeg parku dworskiego tworząc idealny nizinny krajobraz. Z rzeką nierozerwalnie powiązana jest historia rodziny, szczególnie od strony pradziadka. Trudno nawet określić ile pokoleń wykorzystywało próg wodny do napędzania kolejnych młynów. To druga twarz Wkry. Jej ruchy są leniwe, ale woda nieustannie pracuje na wielu spiętrzeniach wykorzystywanych dzisiaj częściej do produkcji zielonego prądu, niż mąki.
Rzeka żyje swoim rytmem w rocznym cyklu. Co kilka tygodni zmienia swoje oblicza. Latem pełna zieleni, zarośnięta, wydaje się mniejsza niż jest w rzeczywistości. Można się w niej kąpać i wypływać na dłuższe wycieczki kajakowe.
Jesienią wprowadza atmosferę tajemniczości i melancholii, unoszącymi się mgłami. A czasem pływają po niej statki z odrywających się zielonych kęp trawy wodnej i potrafią być naprawdę wielkie. Widać jesienną krzątaninę dzikich mieszkańców rzeki. Łabędzie ćwiczą latanie, nowe pokolenia kaczek penetrują wodne zarośla, mignie gdzieś kielnia bobra, przygarbione nad brzegiem cierpliwe czaple albo kolorowy zimorodek.
A potem zima. Jeśli Wkra zamarza na gładki lód, to można jeździć na łyżwach w jej płytkim rozlewisku. Niewielka ilość śniegu też nie zaszkodzi. Na dużo śniegu i mocny lód świetne są biegówki. To też najlepszy czas na saunowanie i morsowanie.
Wiosną rzeka budzi się pękaniem lodu i znacznie przybiera, pełna wód roztopowych. Wydaje się ogromna, a pas olszyny ciągnący się wzdłuż drugiego brzegu rzeki, pozbawiony obumarłej zimą roślinności, odkrywa tajemnicze przyrodnicze ciekawostki. Można tam teraz wpłynąć kajakiem i spenetrować labirynt olszowego lasu na wodzie. Rzeka oczyszcza się po zimie, a niedługo także kwitnie.
